Nae git ootay here,
ye plukey-faced wanker!

Til þess að fagna próflokum ákvað bekkurinn að gera sér glaðan dag og fagna áfanganum með mat og skralli niðri í bæ. Ég mætti fyrstur á svæðið, keypti mér bjór og settist við stórt borð sem var laust og góndi á íþróttir á skjá á veggnum meðan ég beið eftir bekkjarfélögunum. Við borðið tylltu sér þétt kona frá Írlandi með bleikt hár og lítill skoti á fertugsaldri sem leit út eins og hann væri nýbúinn að sjá draug og að augun ætluðu að skjótast út úr andlitinu á honum. Þessi með bleika hárið hóf að spjalla og við mig, sagði mér að þau væru í mánaðar fríi og hefðu ekki sést lengi og hversu heitt hún elskaði manninn með útstæðu augun sem þagði bara og starði út í loftið. Hún virtist hafa mikinn áhuga á að vita sem mest um mig og spurði margra spurninga. Loks þegar ég sagði þeim hvað ég væri að læra fylltist kallinn áhuga og spurði ákaflega;
"kanntu að búa til kjarnorkusprengju?"
Ég svaraði því neitandi og sagðist eiginlega vera að læra lítið um kjarnorku almennt og hvað þá sprengjur, en hann spyr aftur og starir á mig um leið;
"Kanntu að búa til kjarnorkusprengju?"
"Nei!"
"Þú getur lært það á netinu."
"Já er það, sniðugt."
Ég reyndi að beina samtalinu eitthvert annað, en þá sagði bleikkollan mér að hann væri nýkominn úr sex mánaða dvöl í Írak...

Á leið minni heim af æfingu í gærkvöldi skipti ég um vagn á Princes Street. Á meðan ég beið ásamt Jakobi, pólska markmanninum í liðinu, kom ung kona á tvítugsaldri að mér og ég tók eftir því að önnur hendin á henni var ekki í erminni á síðu úlpunni sem hún var í. Hún talaði hálf aumingjalega og sagðist hafa lent í slysi og væri meidd á hendinni. Svo spurði hún;
" heldurðu að bílstjórinn leyfi mér að sitja?"
Ég skildi ekki alveg hvað hún var að fara, þá útskýrði hún út fyrir mér að vegna þess að hún var meidd í hendinni hafi hún ekki verið nógu fjót að girða niður um sig brækurnar þegar hún fór á klósettið og þar af leiðandi hefði allt farið beint í buxurnar...
Ég hafði ekki tekið eftir neinu vegna þess að úlpan var svo síð og velti fyrir mér af hverju hún var að segja mér frá þessum óförum sínum. Mitt svar til hennar var frekar einfalt;
"þú þarft ekkert að segja bílstjóranum frá neinu, hann á ekkert eftir að taka eftir þessu".
Þegar strætó nr. 1 kom segir hún;
" ert þú líka að taka ásinn",
" já"
"á ég ekkert að segja honum frá þessu?"
ég hvaddi Jakob og hoppaði upp í vagninn og dreif mig upp þröngan stigann á efri hæðina því að mig grunaði að hún kæmist ekki upp...

Hún fór út á sama stoppi og ég. Hún hafði farið úr úlpunni og sest á hana svo að það færi ekkert í sætið, og var greinilega búin að tilkynna fleirrum frá slysinu. Hún gekk á undan mér út, haldandi á úlpunni. Þá sá ég stóra pissublettinn á skálmunum. Hún sneri sér við og sagði við mig;
"Mér finnst þetta frekar vandræðalegt".

Ég brosti bara og labbaði í aðra átt.